İyiyim ben demiştin bana.
Oysa gördüm ben, gözlerinde yüzdüğün okyanusların resmini.
Ellerindeki kırışıklıklardı,
Sıktığın yumruklarda, belliydi hayata inat olduğun.
Yaşadığın belliydi,
Ayak izlerinden.
Gördüğün kır çiçeklerinin en güzeliydi sandın.
Aldığın bahar kokusunda saklıyken içindeki nefes,
Herşeyin zoruydu başardıkların.
En büyük ve en derin yaralardı sandın, ilk senin yaşadığın.
İlklermiydi önemli olan, yaşananlar mı?
Ağırlığıyla büyümenin zorluğu,
Hayatı anlamanın en güzel yönüydü belki de.
Bilirken herkesin hikayesi olduğunu,
Yine de sendin içlerinde en güçlü, dayanıklısı.
Titrerken bazen soğuktan.
Kıştan gelmezdi bu üşüme,
Soğuk kalabalığın yalnızlığından.
Sesinde duyulan bazen fırtına esintisiyken,
Durma karşısında hayatın.
Güney sıcakları gibi eserken, çık meydana.
Sıcağındaki naiflikle,
Hadi şimdi.
Sıra sende.
Sormadın hiç halimi.
Sesinden duyduklarımla iyiyim bende.
Dilek Ergen
